Please enjoy this small fragment of my life in that small, friendly nation called The Netherlands,
A Day In The Park
For Lianne
and Joël
With love
ONE
It is the fifth day of the twelfth month of the first
year of the new millennium in this small country, best known for windmills,
wooden shoes, dikes and tulips. The
otherwise sleepy village is awake with the sounds of festive celebration. An impromptu carnival has erupted at the foot
of the town's tallest hill, where children of all ages ride makeshift sleds at
frantic speeds down the freshly fallen mantle of white, enjoying the rareness
of the moment. The adults among them
know full well how special this day is given the usual mildness of the winter,
and the location of the village some 25 kilometers west of Amsterdam.
They are far enough inland to have snow, yet close enough to the North
Sea to be affected by the spiraling downdraft of the remnants of the Gulf
Stream as it snakes its way back to its birthplace in the South Atlantic.
The hill is one of only a handful of such natural
forest ripples in the otherwise flat landscape, a small park at the easternmost
edge of the village. Majestic and proud
it stands, an island of nature rising above the ravages of time; untouched by
the machinations of civil engineering so necessary in the diminutive coastal
nation in which the vast majority of real estate lay below sea level, and much
of which has, in fact been reclaimed from the sea.
The topography of park is similar throughout: compact stances of old growth forest
punctuated by thin walking trails and narrow paved roadways. These rolling vistas are among the oldest…and
highest in all of the western part of the country.
There is a small windmill there next to the bridge
that reaches over the canal at the entrance to the park. At one time the structure had seen service as
a tool in the vast national system of drainage and water control, but now
serves as little more than window dressing; a silent sentry, guarding the
eastern most entrance to the park.
Behind the windmill (to the left as you face the park entrance) there is
an animal park – not quite a zoo, but more like a petting zoo with deer, ducks,
geese, goats, and other ‘dieren,’ as the local residents call them, you can
feed and pet.
There is a small street on either side of the canal,
each of which is lined end to end with the most beautiful array of chestnut
trees. On the eastern side there is a
quaint row of single dwelling houses – a rarity in a nation in which most
families live in multiple family dwellings, some with thatched roofs. On the western side of the canal, is the
park, a small pond, a medium sized grazing field immediately adjacent to the
road, from which numerous paths lead into the ‘forest’.
It is the site of many adventures throughout the year.
In the more temperate seasons, one can hike in the
woods, taking time if desired to observe nature at it most beautiful. There are flora and fauna here found nowhere
else in the nation, much less the world.
Even a casual observer can see the more commonplace inhabitants of any
small copse of woodland. Rabbits and
blackbirds; the variety unique to this area, with the cobalt blue and white
wing markings are plentiful. The small
zoo has reindeer roaming free behind a box-wire fence, but if you are very
fortunate, now and then you also see a wild one scurry off into the woods.
Trails are lined with wild blackberries in the spring
and crab apples in the late summer. In
the autumn of each year, a small circus calls the field on the west side of the
canal home, and in early October, you can easily spend a day dancing in the
crisp fall air, rolling in graceful waves of fallen leaves and collecting
chestnuts at the feet of the parallel ranks of chestnut trees lining either
side of the two lane paved road.
Take a mid-summer stroll down the spider-web thin
walking trails woven throughout the dense thickets, and you can see honeybees
buzzing lazily about their business. If
you were still enough, and alert enough, you might even be treated to the soft
flit and momentary pause of a hummingbird, treating itself to a sip of nectar
from the bright orange trumpet horns of honeysuckle growing along the way.
This is a magical place for the young…and
young-at-heart! You can build a secret
hiding place from the fallen branches of towering pines, or storm the castle
you imagine standing high atop the park’s tallest hill. You can climb trees so tall they seemed to
scrape the sky, or play hide and seek behind the hunter green and bayberry red
of wild holly. You might even imagine
that you can hear the soft tinkle of the bells attached to the twin-horned hats
worn by the small, elfish people legends say dwelt within the brightly colored
toadstools that lay hidden in the shadows of the bountiful oak trees in the
deepest part of the forest.
And, of course, if it gets cold enough, in the winter
you can skate along the canal and over the small pond at the edge of the tree
line.
But this day is a special, festive day that would have
been festive anyway, but which is made all the more so for the appearance of
the predawn snowfall. While it is all
new and exciting to the children, it is all the more so for the adults, because
none of them could remember a day in their lifetimes when snow had come on
Sinterklaas day!
The day is special because it is the eve of
‘Sinterklaas Dag’. Sometime during the
coming night, when, at least in theory, the children are sleeping, Sinterklaas,
Saint Nikolas, or simply ‘de Sint - the Saint’ assisted by his ‘Swaarte Piet –
Black Peter’ helpers, will arrive.
Children throughout the country will leave small wooden shoes outside
their bedroom doors, hopeful that in the morning they will be filled to
overflowing with ‘snoepjes’ and ‘peppernoten’.
There is great anticipation of the brightly colored presents, each with
the traditional poem attached.
But, all that happens later. Tomorrow will be a national holiday – no
school or work, but today it’s snowing!
No school or work! For now, there
is the park, and the snow, and the brisk morning air, and the promise of a
steaming mug of marshmallow covered hot cocoa when you get home.
TWO
Her name is Leanne.
She is ten years old. Her
brother, Joël is eight, but for only four more days, he is quick to point
out. Their blond hair and pale blue eyes
seem somehow out of place when standing next to the mother with the fiery red
hair and sea green eyes. It is four o’clock, and she can’t
sleep. After what seems an eternity to
her, she climbs out of bed to relieve her heavy bladder, but can’t resist first
peeking through the curtained window at the foot of her bed.
She is jolted fully awake at the sight of the nickel
sized flakes of snow drifting lazily to the earth below. Already there is a coating of wet, heavy
snow, 12 to 15 centimeters deep, covering the ground, and weighing down the
tops of the big juniper trees guarding the entrance to their small front
garden. Forgetting about her slippers
and robe, and the bladder that had so rudely awakened her, she darts through
the door and down the short hall to her brother’s room, singing as she runs, “it’s
snowing, its snowing, tra-la-la-la-la-la!”
All around the small village the scene is oft repeated
as the sound of excited voices is heard through the muffled dreams of their
parents, and tiny feet dance with frantic jubilation in home after home after
home. Snow in this tiny land is rare, and
tends to disappear quickly on the warm ground below. If you are going to do anything at all, you
have to act with haste.
Speed is the order of the day. Mama rouses the children, while Papa starts
breakfast. Mama supervises the warm
dressing while Papa loads the sleds into the boot. Everyone piles into the car and hurries to be
the first to arrive at the sledding hills.
Late comers will be disappointed, for the snow will wear down
quickly. By time the sun first peers
sleepily over the eastern horizon, the hills will be filled with the happy
sound of children laughing, sleds swooshing, and parents huddling together in
hushed whispers at the foot of the sled paths.
Small fires start popping up in the picnic pits
located around the base of the hills.
Children stop by for a warming break between frantic dashes up and down
the hills, while their parents stand around, engaged in meaningless
conversation and tossing occasional glances towards the colorful bundles of
energy rocketing gleefully down the graceful slopes.
It is, as has been noted, truly a festive, carnival
atmosphere!
The little blond haired girl slides down the hill on
her small steel railed sled while her brother and mother speed past on the blue
plastic snow-sail. Blue and green eyes flash
while belligerent strands of yellow and red hair wave riotously from under
their stocking caps and scarves.
From the bottom of the hill, where they look to see
who has had the longest ride, they ease off the sleds, roll in the snow and
giggle, only to run to the top of the hill and try again. Other children are off to the side making
castles of packed snow from which they will launch blinding arrays of round,
white missiles. Still others, older, but
not quite adults, lie on their backs side by side, rapidly waving their legs
and arms to leave the impression that an angel alighted in that spot.
As is the custom in the whole of the country, most of
the people involved in the impromptu festival have brought hot beverages and
snacks along, and very soon steaming cups of coffee, cider, hot cocoa, holiday
tea and spiced wine are passed among the circles of people huddling cozily
around the fires, while large, cottony flakes of snow float lazily from puffy,
steel-gray skies, dotting the hats and mittens of the children at play, and
sparkling in the soft morning light like the luster of a thousand, million
diamonds. And if someone had suggested,
however in jest it may be, that if you listen closely you could hear the far
off tinkle of sleigh bells, no one would have argued the point.
But all too soon, the ambient warmth of the ground
beneath them begins to exert its authority over snowfall and celebrants
alike. Much too quickly for anyone’s
liking, the sun begins poking pencil thin beams of light through the canopy of
clouds. Almost as abruptly as it had
begun, the revelry comes to an abrupt, if unwanted end. One by one the sleds and their riders begin
to make their way, however reluctantly, to the relative warmth of their cars
and dry confines of their homes.
Much to their mutual displeasure, the disappointed
children quietly tuck the last strands of blond hair beneath their caps,
recover their sleds, and trudge wearily but unwillingly behind their equally
weary red haired mother. The first to
arrive this morning before Sinterklaas, these three are the last to leave. Protests to the contrary aside, they are both
fast asleep before their mother’s automobile passes beyond the windmill
standing silent sentry at the entrance to the park.
HET PARK
voor Lianne en Joël
en Sinterklaas
Hoofdstuk 1
Het is de vijfde dag van de twaalfde maand van het eerste jaar van het
nieuwe millennium in dit kleine landje, het best bekend om zijn molens,
klompen, dijken en tulpen. Het anders
slaperige stadje is wakker van de geluiden van
feestelijkheden..Een geïmproviseerd festijn is ontstaan aan de voet van
de grootste heuvel van de stad, waar kinderen van alle leeftijden slee rijden
met een enorme snelheid naar beneden over de vers gevallen witte mantel,
genietend van het speciale moment. De
volwassenen onder hen weten hoe speciaal deze dag is omdat normaal de winter
mild is, en de locatie van het dorp ongeveer 25 kilometer ten westen van
Amsterdam. Ze zitten ver genoeg in het
binnenland om sneeuw te hebben, maar ook dichtbij de Noordzee om beïnvloed te
zijn door de neerwaartse spiraal die overblijft van de Golf stroom die terugglijdt naar zijn
geboorteplaats in de Zuid Atlantische Oceaan.
De heuvel is een van de enige van een handvol natuurlijke rimpelingen in
het anders platte landschap, een klein park aan de meest oostelijke rand van
het dorp. Majestueus en trots staat het, een eiland van natuurlijke verhoging
boven de verwoesting van tijd; onaangeraakt door de machines van beschaafde
bouwkunde, om de zo nodig in dit miniatuur
kustland, waar de meerderheid van huizen beneden het zeeniveau liggen,
en waar veel is teruggenomen door de zee.
Een park ziet er altijd hetzelfde uit: bomen staan altijd op dezelfde
manier, in een oud bos, geaccentueerd door smalle wandelpaden en geasfalteerde
wegen.. Dat soort vergezichten zijn oud en de hoogste vergezichten in het
westen van het land.
Er staat een kleine windmolen, daar, naast de brug die over het kanaal
spant bij de ingang van het park. Ooit diende dit bouwwerk als hulp voor het
nationale drainage systeem en de controle over het water, nu is het niet veel
meer dan een versiering; een stille wachter, die het oostelijk deel van het
park bewaakt. Achter de windmolen (aan de linkerkant , kijkend naar de ingang
van het park) is een dierenpark – niet echt een dierentuin, maar meer een
kinderboerderij met herten, eenden, ganzen, geiten en andere ‘dieren’, zoals de
locale bevolking ze noemt, je kan ze voeren en aaien.
Aan elke kant van het kanaal is een kleine straat, elk afgezoomd door de
prachtigste kastanjebomen. Aan de oostzijde staat een gemoedelijk serietje
vrijstaande woonhuizen – een zeldzaamheid in een land waar meeste families in
rijtjeshuizen leven sommige met strooien daken.
Aan de westelijke kant van het kanaal is het park, een kleine vijver,
een middelgroot grasveld gelijk naast de weg, vanwaar ontelbare paden leiden
naar het "woud".
Er spelen zich vele avonturen af door het jaar heen.
In het gematigd seizoen kan men door het bos wandelen, desgewenst de tijd
nemend om de natuur te aanschouwen wanneer zij op haar mooist is. Hier komt men flora en fauna tegen zoals
nergens elders in het land, nergens elders in de wereld. Zelfs de niet al te
oplettende toeschouwer kan de bewoners opmerken in het kreupelhout van het
omenland. Konijnen en merels; de unieke varieteit van dit gebied, met het
kobaltblauw en de vele witte markeringen op de vleugels. In de kleine dierentuin lopen de rendieren
vrij rond achter een hek, maar als je geluk hebt zie je er zo nu en dan ook één
in het wild, wegrennen naar het bos.
Paden zijn gemarkeerd met braamstruiken in de lente en wilde appels in de
late zomer. Elk jaar in de herfst bezet een klein circus het veld aan de
westzijde van het kanaal en vroeg in oktober kun je met gemak een dag dansend spenderen
in de frisse herfstlucht, rollen door elegante golven van vallende bladeren en
kastanjes verzamelen, liggend aan de voet van de kastanjebomen, die aan elke
kant staan van de geasfalteerde tweebaans weg.
Wandel hartje zomer op de smalle paden door de gewoven spinnenwebben en zie
de honingbijen zich lui zoemend aan hun taak kwijten. Als je stil en alert
genoeg bent kun je zelfs verrast worden door het zachte gefladder van een
kolibrie, die zichzelf tegoed doet aan een teugje honing uit de helder oranje
trompetbloemen van de kamperfoelie langs de weg.
Dit is een betoverende plek voor hen die jong zijn...en jong van hart
zijn! Je kan een geheime schuilplaats
bouwen van de afgevallen takken van hoge pijnbomen, of het kasteel bestormen
die je zo voor je ziet bovenop de hoogste heuvel in het park. Je kan bomen
beklimmen die zo hoog lijken dat ze de wolken lijken aan te raken, of
verstoppertje spelen achter de groene en rode hulststruiken. Je kan je zelfs
inbeelden het zachte geklingel van belletjes horen, belletjes die vastzitten
aan dde tweehoornige hoedjes, gedragen door de kleine elfjes. Deze worden
beschreven in de legendes, ze verblijven in de helder gekleurde paddestoelen
die in de schaduw van de eikenbomen staan, diep in het bos.
En natuurlijk, als het koud genoeg wordt, kan je over het kanaal schaatsen
en op de vijver, aan de rand van de bomenlijn.
Maar deze dag is een speciale, feestelijke dag, het zou al sowieso een
feestelijke dag zijn, maar nu nog meer, aan de vooravond van de sneeuwval. Terwijl het allemaal nieuw en opwindend is
voor de kinderen, des te meer is het voor de volwassenen, want niemand kon zich
herinneren dat het ooit sneeuwde op Sinterklaas!
Het is een speciale dag, want het is de vooravond van "Sinterklaas
Dag". Ergens in de komende nacht zal, wanneer theoretisch de kinderen
behoren te slapen, Sinterklaas, Sint Nicolaas, of eenvoudigweg "de
Sint", geassisteerd door zijn hulpen, de Zwarte Pieten, arriveren.
Kinderen door het hele land zetten hun kleine klompen buiten de slaapkamerdeur,
hopend dat die in de ochtend gevuld zullen zijn met snoep en pepernoten. Grote
verwachtingen zijn er over de kleurrijk ingepakte cadeaus, elk vergezeld met
een traditioneel gedicht.
Maar dat zal allemaal later komen. Morgen is het eerst een nationale
feestdag ? Geen school, geen werk, maart
vandaag sneeuwt het! Geen school, geen werk!
Nu is er alleen maar het park, en de sneeuw, en de frisse ochtendlucht,
en de belofte van een hete kop chocolademelk als je thuiskomt.
Hoofdstuk 2
Haar naam is Lianne. Tien jaar oud. Haar broer, Joël, is acht, maar dat
verandert over een paar dagen, en dat maakt hij wel duidelijk. Hun blonde haren en lichtblauwe ogen lijken
op de een of andere manier niet te kloppen als ze naast hun moeder staan met
haar vurige rode haren en zeegroene ogen.
Het is 4 uur, Lianne kan niet slapen. Na wat een eeuwigheid leek klimt
ze uit bed om naar de WC te gaan, maar ze kan het niet weerstaan even door de
gordijnen te koekeloeren aan het voeteneind van haar bed.
Volledig wakker was ze plots! Ze zag de sneeuwvlokken zo groot als een euro
zachtjes naar de aarde vallen. Er lag al een tapijt van natte, maar zware
sneeuw, zo'n 12 tot 15 centimeter dik, op de grond, maar ook op de takken van
de jeneverbessen langs de kant van de kleine voortuin. Ze vergat haar sandalen en haar ochtendjas,
ze vergat de WC, ze snelde naar de slaapkamer deur en ging door de kleine gang
naar de kamer van haar broer. Ze rende en zong: "Het sneeuwt, het sneeuwt,
tra-la-la-la!"
Overal in het kleine dorp gebeurt hetzelfde, als het geluid van opgewonden
stemmetjes doordringt door de gedemptheid van de dromen van hun ouders. Kleine
voetjes dansen met plezier, huis na huis. Sneeuw in dit kleine landje is
zeldzaam, en verdwijnt snel van de te warme grond. Als je er iets mee wilt zal je snel moeten
zijn.
Snelheid is het devies van de dag. Moeder helpt haar kinderen, terwijl
vader het ontbijt maakt. Moeder zorgt voor de warme kleding, terwijl vader de
sleeën in de boot legt. Laatkomers zullen teleurgesteld zijn, want de sneeuw
zal snel weer weggesmolten zijn. Als de zon langzaam en slaperig boven de
oostelijke horizon verschijnt zijn de heuvels gevuld met geluiden van gelukkige
en lachende kinderen, zwiepende sleeën, en ouders dichtbij elkaar, fluisterend
aan de voet van de slee paden.
Kleine vuren worden aangelegd op de picknick plaatsen die rond de heuvels
liggen. Kinderen stoppen daar om zich even te warmen, hun wilde tochten op en
neer de heuvels onderbrekend, terwijl hun ouders daar staan. Verwikkeld in
zinloze gesprekken en zo nu en dan een blik werpend op de kleurrijke meute van
energie dat zomaar de gracieuse hellingen afglijdt.
Het is, zoals eerder opgemerkt, een waarlijk feestelijke sfeer!
Het kleine blonde meisje glijdt naar beneden op haar kleine stalen slee,
terwijl haar broer en moeder snel voorbijgaan op de blauwe plastic slee. Blauwe
en groene ogen glanzen terwijl ongehoorzame lokken van geel en rood haar onder
de wollen mutsen en sjaals uitkomen.
Aangekomen aan de voet van de heuvel, waar ze kijken wie er het langst over
deed glijden ze van hun slee, rollen in de sneeuw en giechelen, maar dan wel om
onmiddellijk weer de heuvel te beklimmen en nog eens te gaan. Andere kinderen
zijn aan de kant bezig kastelen te bouwen van sneeuw, van waaraf zij een salvo
van ronde witte kogels zullen afvuren.
Weer anderen, ouder maar nog niet volwassen, liggen op hun rug, naast
elkaar, heel snel hun armen en benen bewegend, om de impressie achter te laten
dat daar een engel is geweest
Zoals het gewoon is in het hele land hebben de meeste mensen die naar dit
geïmproviseerde festival zijn gekomen warme dranken en hapjes meegenomen. Al
heel snel worden kokende mokken koffie, cider, hete chocola, thee en
Bisschopswijn rondgedeeld in de kring van mensen die zich hebben verzameld rond
de kampvuren. Ondertussen dwarrelen grote katoenachtige vlokken sneeuw naar
beneden uit dikke staalgrijze wolken, ze vallen op de petten en mutsen van de
kinderen die spelen, en ze glinsteren in het ochtendlicht, als de glans van
duizend, een miljoen diamanten. Als iemand, misschien als scherts, had gezegd
dat je de slee bellen van de Kerstman kon horen, ik denk dat niemand dat zou
betwisten.
Maar, veel te vroeg begint de warmte van de aarde al de sneeuw en de
feestvierders te overwinnen. Veel te snel begint de zon met vlijmscherpe
stralen de wolken te doorbreken. Zo abrupt als het begon, zo plots en ongewenst
is de feestvreugde weer voorbij. Één na één gaan de sleeën en hun berijders
weer hun eigen weg, met tegenzin, naar de relatieve warmte in hun auto en de
droogte van hun huizen.
Tegen hun zin stoppen de teleurgestelde kinderen stil hun laatste blonde
haren weer onder hun muts, vinden hun slee terug en sjouwen moe maar onwillig
achter hun evenzo vermoeide roodharige moeder.
Ze waren de eersten deze ochtend voor Sinterklaas, ze zijn de laatste
die weggaan. Afgezien van hun onwil, ze waren alle twee diep in slaap, voordat
hun moeders auto de windmolen passeerde, die nog steeds als wacht stond naast
de ingang van het park.
